Kiedy bracia Wright uporali się z rozwiązaniem skutecznych metod sterowania oraz analizą zasad aerodynamiki, skonstruowali cięższą od powietrza maszynę, która dzięki napędowi silnika spalinowego zdołała wzbić się w przestrzeń. Ich samolot oderwał się od ziemi pod koniec 1903 roku. Zanim do tego doszło, sporo czasu poświęcili na praktyczne ćwiczenia, dzięki użyciu pozbawionych silników szybowców.

Jak to możliwe, że szybowiec lata?

Podstawowe szkolenie szybowcowe można zrobić w dwa tygodnie. Wszystko zależy od liczby lotów, na które zdecydujemy się podczas nauki. Na ten cel trzeba przeznaczyć kilka tysięcy złotych, ale wrażenia są niezapomniane. Kiedy już w pełni opanujemy wszystkie niuanse szkolenia, możemy odbywać w powietrzu wielokilometrowe przeloty. Jak to możliwe? Konstrukcja szybowca pozwala na unoszenie się w atmosferze dzięki zamianie energii potencjalnej w postaci wysokości na ruch postępowy. Tłumacząc bardziej obrazowo, jest to spychanie w dół mas powietrza, tak jak to robią ptaki, paralotnie czy latawce. Każde z nich posiada regulowany płat, który może szybko zmieniać kąt, by skierować w dół opływające go powietrze. By zmniejszyć straty energii, szybowce są tak budowane, by wytwarzały jak najmniej oporów powietrza. Poruszają się lotem ślizgowym, a do długotrwałego utrzymywania się w atmosferze wykorzystują pionowe prądy powietrza. Uchodzą przy tym za jeden z najbezpieczniejszych obiektów latających na świecie. Doświadczony pilot szybowca omija miejsca, w których powietrze opada, a wybiera te, gdzie się wznosi, co pozwala mu na stabilny i długotrwały lot. 

Ile czasu może trwać lot szybowca?

Szybowiec może unosić się długi czas dzięki masom rozgrzanego promieniami słońca powietrza. Wznosi się ono ku górze, a wraz z nim wszystkie obiekty, które potrafią wykorzystać ten ruch. W trakcie lotu pilot wybiera właśnie takie miejsca, swobodnie przemieszczając się pomiędzy nimi, pokonując często przy tym spore odległości. Polskie rekordy w lotach szybowcowych wynoszą 35 godzin nieprzerwanego utrzymywania się w powietrzu. W 1949 roku dokonał tego S. Wielgus na szybowcu Komar. Dzisiejsze przepisy ograniczają wykonywanie czynności lotniczych do dziesięciu godzin na dobę, by nie dopuścić do wypadków powstałych na skutek przemęczenia. Prędkość, jaką może osiągać szybowiec, wynosi grubo ponad 100 km/h i to wyłącznie wykorzystując siły natury. W ten absolutnie bezemisyjny i bezszelestny sposób szybowiec może dolatywać nawet do stratosfery, co miało już miejsce w historii lotnictwa. Na ponad 16 tysiącach metrów człowiek musi używać już skafandrów kosmicznych, by poradzić sobie z ciśnieniem i temperaturą. W takim miejscu szybowiec pokonał 3000 kilometrów w ciągu jednego dnia. A to pewnie jeszcze nie koniec jego możliwości.